1. De continue drang naar verandering en nieuwe uitdagingen. Nu ben ik weer bezig om te kijken naar een groot appartement en ons huis te verkopen. Ik kijk al naar wat ik na de nu lopende projecten wil doen. Ik kan ook geen nieuwe uitdagingen weigeren. Ik wil ook alles wat ik aanpak met glans afleveren. Dat schept veel “onrust” in mijn hoofd. Want soms denk ik: "wat heb ik nu weer op mijn schouders gehaald".
2. Overbezorgdheid (vaak op familiaal vlak): mislukte relaties, breuk tussen vriendinnen, kinderen die op studienivieau en werkniveau het leven niet serieus namen, gelukkig nu wel. Partner die ongelukkig was op het werk. Mijn moeder (91 jaar) die heel bezorgd is over de thuissituatie van mijn zus en die mij er constant toe overhaalt om te gaan helpen (bv haag snoeien,...). Ik begin me dan ook zorgen te maken over ons moeder. Kinderen die alleen gaan wonen en te weinig inkomen hebben … En zo kan ik nog even doorgaan.
3. Doemdenken: scenario’s in gedachten hebben waarin ik wel positieve dingen zie, maar vaak gevolgd door een worst case scenario. Dat leidt dan tot bezorgdheid en het geloof dat ik ze kan oplossen door nieuwe uitdagingen aan te gaan. Een straatje zonder einde.... Om de bezorgdheid voor onze familiale financies een stuk onder controle te houden, bijna maniakaal bijhouden van begrotingen die gaan tot 2026 (wanneer ik op pensioen ga). En elke keer opnieuw bekijken, terwijl de situatie vaak niet veranderd is.
4. Mensen die leiden door management by fear. Ik heb dat 4 jaar meegemaakt. Gelukkig was dat niet naar mij persoonlijk gericht, maar de ganse groep leed daaronder. Elke vorm van verbaal en zeker fysisch geweld doen mij inéén krimpen en zorgen voor een continue angst. Bv in die specifieke 4 jaar, schrikken van de telefoon die afgaat, moeite hebben om naar plaatsen te gaan waar het ‘geweld’ was, ...
5. De drang van mijn partner om te reizen, weekendjes te doen, terwijl ik zo smacht naar gewoon eens thuiszitten. De periode waarin ik nu thuis ben, ervaar ik wat dat is. Mijn nood aan eigen tijd.
Gezondheid. Bij het minste dat ik voel en waarvan ik denk dat het niet normaal is, de drang om onmiddellijk uitsluitsel te hebben. Gaat zo ver dat ik specialisten ga afbellen tot ik er één gevonden heeft die mij binnen korte termijn kan zien.
Hiernaast zijn er uiteraard nog vele oorzaken en aanleidingen, maar hierbij geven we een bepaald persoon de mees belangrijke weer.
Comentarios